Hoofdstuk eenentwintig

==

‘Geloof me, liefje, het had veel erger kunnen zijn.’

Nicola wachtte op haar ontslagpapieren zodat Holly en zij bij de eerste hulp weg konden en de verpleegster stopte maar niet met praten. De enige enigszins medische handeling die ze had uitgevoerd was Nicola een paar pijnstillers en een plastic bekertje geven. ‘Huh?’

‘Je gezicht. Het had een stuk erger kunnen zijn na wat je hebt meegemaakt.’

‘O.’ Wat kon ze verder zeggen? Bedánkt? Nee, laat maar. En hou je kop leek een beetje onaardig.

‘Misschien zie je er op dit moment niet zo fantastisch uit,’ ging de verpleegster verder, ‘maar iemand die heeft meegemaakt wat jij net hebt meegemaakt was er misschien nog veel erger aan toe geweest.’

Om de een of andere reden had ze het in haar hoofd gehaald dat Nicola een auto-ongeluk had gehad in plaats van een valpartij in het bos. Nicola had haar al een keer gecorrigeerd, maar ze was te moe om het te blijven doen. Het was niet belangrijk.

‘Hier is een informatieblad over de rice-therapie voor je verstuikte pols. Rust, ijs, compressie, elevatie. De eerste achtenveertig uur is koelen met ijs het belangrijkste dat je kunt doen, maar de meeste mensen zijn daar laks in omdat ze denken dat het niet helpt.’

Het enige dat Nicola wilde was meer codeïne. ‘Ik zal het koelen.’

‘Dan moet je eerst de spalk afdoen.’ Ze gaf Nicola nog een informatieblad. ‘Dit is voor je neus. Je moet in de gaten houden dat er geen ernstige complicaties optreden, zoals moeite met ademhalen of een blauwe bult op je neus. Als een bloeduitstorting van het neustussenschot niet wordt behandeld, kan je neus gewoon...’ Ze knipte met haar vingers. ‘... instorten. Helemaal vanzelf. Het is een van de meest angstaanjagende dingen die je kunt meemaken.’

‘Als ik geen adem kan halen, ga ik naar een dokter.’ Daar moest ze toch naartoe om de cosmetische schade te laten herstellen. Nicola zuchtte. ‘Goed. Wat moet ik doen om hier weg te kunnen? Moet ik iets tekenen?’

‘Ik ga informeren of je papieren al klaar zijn.’ Ze verdween door het gordijn en liep klepperend door de gang.

Een paar minuten later klonken er weer voetstappen en het gordijn schoof een stukje open. Holly stak haar hoofd naar binnen. ‘Hoe voel je je?’

‘Ik wil hier weg, en jij?’

Holly kwam binnen en ging op de stoel naast het bed zitten. ‘Ik ook. Wat hebben ze gezegd?’

‘Verstuikte pols, neuslaesie.’

‘Laesie? Is dat de medische term?’

‘Ik heb een rol in een aflevering van er gehad. Ik weet bijna zeker dat dat de medische term was.’

‘Ik heb die aflevering gezien. Je was een medisch studente. Ik neem aan dat je na die aflevering een halve dokter was.’

‘Precies. Hoewel ik betwijfel of de apotheek mijn recept voor Percocet zou accepteren.’

Holly lachte. ‘Ze hebben je zeker paracetamol gegeven?’

‘Het is beter dan niets. Een beetje.’

De verpleegster kwam terug met een klembord. ‘Okiedokie, je mag weg. Als je hier nog even wilt tekenen?’ Ze wees naar een lijn op het blad. ‘En hier. Goed. Hier zijn je recepten en over een paar dagen moet je een afspraak met je eigen dokter maken.’

‘Bedankt.’ Nicola ging staan, maar voelde zich duizelig worden en ging weer zitten.

‘Doe maar rustig aan,’ zei de verpleegster. Daarna keek ze naar Holly. ‘Was jij ook betrokken bij het ongeluk?’

‘Ongeluk?’ Holly keek naar Nicola.

Nicola rolde met haar ogen en schudde haar hoofd.

‘Eh, nee,’ zei Holly.

‘Goed, dan kun jij haar naar huis rijden.’

‘Dat was de bedoeling.’

‘Mooi. Veel succes. Ik hoop dat het allemaal lukt.’ Ze zwaaide met haar klembord en liep naar het volgende hokje, ‘Goeie hemel! Is dit allemaal gebeurd door een val toen je aan het wandelen was?’ hoorden ze haar zeggen.

‘Klaar?’ vroeg Holly. ‘Ik denk dat we vanavond het best kunnen thuisblijven en het eerste seizoen van The OC nog een keer bekijken. Heb je daar zin in?’

‘Absoluut.’

‘Denk je dat je een afspraakje voor me kunt regelen met Benjamin McKenzie?’

Nicola lachte. ‘Als dat kon, zou je achter mij in de rij moeten gaan staan.’

Ze begonnen de eerste hulp af te lopen.

‘Ik heb het!’ riep iemand achter hen.

Nicola keek over haar schouder naar de verpleegster, die haastig naar hen toe kwam lopen. ‘Weet je op wie je lijkt? Behalve die blauwe ogen en het bloed en zo?’

‘Op wie?’

‘Die actrice...’ Ze fronste haar voorhoofd en klakte met haar tong tegen haar verhemelte. ‘Hoe heet ze ook alweer? Ze heeft in die film gespeeld, Duet.’

==

‘Ik kan het gewoon niet geloven. Deze foundation is fantastisch.’ Nicola keek naar haar spiegelbeeld in de zonneklepspiegel van Holly’s auto. Twee dagen geleden waren ze naar kamp Catoctin geweest en de zwelling en blauwe plekken waren zoveel verminderd dat ze er met make-up op haar gezicht normaal uitzag.

Ze zag er in principe weer uit als zichzelf.

Haar échte zelf.

Niet precies natuurlijk. De breuk had haar geen kopie van haar vroegere neus gegeven, dat vond ze zelf tenminste, maar Holly had gezegd dat ze voldoende op zichzelf leek om een verdomd goede imitatie te zijn.

‘Het is Benefit Erase Paste, een van de producten die Lexi me heeft aangeraden. Als we er zijn moet je het misschien voor jezelf kopen.’

‘Absoluut.’ Ze waren op weg naar Sephora om Lexi de ring te geven. Nicola was opgewonden bij het vooruitzicht dat ze iemand kon helpen in haar rol als goede fee en tegelijkertijd doodsbang dat Lexi hen als een stel dieven zou beschouwen.

Waar ze natuurlijk helemaal gelijk in zou hebben.

‘Wat zou ze ervan zeggen?’ Nicola pakte de ring en bekeek hem voor de duizendste keer in het licht. Hij was prachtig. De schitterende steen had perfecte facetten die het licht vingen en het als kleine sterren over het interieur van de auto verstrooiden. Als het een imitatiering was, was het magnifiek gedaan.

Ze hadden hem schoongemaakt met een speciaal schoonmaakmiddel dat Holly bij Target had gekocht en terwijl ze wreven was het metaal gaan glanzen en was de steen steeds meer gaan fonkelen.

Holly reed het parkeerterrein bij Nordstrom op en parkeerde de auto. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Ik weet het niet zeker, maar ik weet ook dat we geen keus hebben. We moeten het gewoon doen.’

‘Het wordt leuk!’

‘Ja. Misschien.’

‘Misschien.’

Ze haalden tegelijkertijd diep adem en stapten uit de auto.

‘Laten we dan maar gaan,’ zei Nicola.

‘We gaan via mijn geluksdeur naar binnen,’ zei Holly. ‘We kunnen op weg naar buiten even langs de schoenenafdeling.’

‘Dat is een interessant medicijn.’ Ze liepen de hal met airco in. ‘Dat en paracetamol.’

‘Welke denk je dat het meest helpt?’

‘Daar hoef ik niet over na te denken. De schoenen natuurlijk.’

Ze namen de lift naar de eerste verdieping en liepen de lichte, kunstmatige sfeer van het winkelcentrum in. ‘Wow, wat is het veranderd sinds ik hier voor het laatst ben geweest!’

‘Twintig jaar geleden bedoel je?’

Nicola knikte. ‘Vijftien, twintig jaar. Ik denk dat Nordstrom net geopend was.’

‘Ze verkopen hier mooie dingen. We kunnen de ring langsbrengen en de rest van de dag gaan winkelen.’

‘Ik dacht dat je naar de galerie moest.’

‘Nee. Lacy neemt voor me waar.’

‘Luister eens naar jezelf. Ik heb je niet zo impulsief meegemaakt sinds...’ Nicola dacht even na. ‘Nooit, denk ik, op deze week na. Ik wist niet dat je zo spontaan kunt zijn.’

Holly knikte en zag er heel even onzeker uit. ‘Vanaf het moment dat ik Randy met die andere vrouw heb gezien... Ik weet het niet, het was alsof ik me realiseerde dat ik al heel lang heel veel dingen verkeerd doe. Wat volgens mij boven was blijkt beneden te zijn. Zwart is wit. Dik is dun.’ Ze haalde haar schouders op. ‘En dun is dik. Ik heb mijn hele leven geprobeerd te achterhalen wat anderen van me vonden zonder dat ik er ooit over heb nagedacht wat ik van mezelf vond.’

‘Dat probeer ik je al jaren te vertellen.’

‘Dat klopt. Pas toen ik mijn dieptepunt had bereikt, besefte ik dat goed zijn voor jezelf niet betekent dat je slecht bent voor alle anderen. Ik dacht altijd dat het het een of het ander was.’

‘Je was dus goed voor andere mensen ten koste van jezelf.’

‘Soms.’ Ze zweeg even. ‘Vaak. Ik ben zoveel afgevallen omdat ik dacht dat Randy meer van me zou houden als ik slank was. Hoe ziek is dat? Maar ik realiseerde me een paar dagen geleden dat ik meer macht had over mijn eigen lot dan ik besefte. Dus besloot ik de leiding over mezelf te nemen.’ Ze lachte. ‘En nu probeer ik die leiding vast te houden.’

Nicola glimlachte. Holly had een magnetisch charisma, ongeacht haar gewicht. Ze kon haar daar absoluut niet van overtuigen, maar voor het eerst sinds Nicola Holly had leren kennen, leek het alsof ze eindelijk een beetje eigenwaarde begon te krijgen, onafhankelijk van haar gewicht.

Het was een wonder.

Of eigenlijk was het zoals het zou moeten zijn.

‘Dat vind ik ongelofelijk dapper van je,’ zei ze tegen Holly. ‘Ik ben verschrikkelijk trots op je omdat je in de gaten hebt dat geen enkele man je mag aandoen wat Randy jou heeft aangedaan. Ik heb het niet over je gewicht. Je kunt afvallen of aankomen, dat is je eigen keus en niet die van de een of andere vent. Ik bedoel dat je zoveel gedachten aan hem hebt verspild. Zoveel energie. Je hebt hem meer van jezelf gegeven dan hij verdiende. Ergens op deze wereld is een man die dat wel verdient.’

‘En ik herken hem eraan dat hij me niet vraagt om af te vallen voordat hij zich met me wil verloven.’

‘Dat is in elk geval een begin.’

Ze lachten.

‘Ik heb pasgeleden een kans gekregen om iets te doen wat helemaal tegen mijn karakter in gaat,’ zei Holly daarna.

O, jee. Nicola zette zich schrap. Wat zou er nu komen? Ze hoopte maar dat het met zelfacceptatie te maken had, en dat Holly niet van plan was haar haar zwart te verven, haar naam in Sasha te veranderen en naar Rusland te verhuizen of zo. ‘Wat is het?’

Holly bleef staan en keek Nicola aan. ‘Je denkt waarschijnlijk dat ik krankzinnig ben.’

‘Ik ben er klaar voor.’ Nicola trok haar wenkbrauwen vragend op.

‘Heb je ooit van Guy Chacon gehoord?’

Ze dacht even na. ‘Ik denk het niet. Wie is hij?’

‘Een schilder. Hij was eerst regionaal populair, maar nu begint hij overal in het land bekend te worden. Het JW Marriott in San Francisco heeft net een paar van zijn werken gekocht om in hun foyer te hangen.’

‘Is hij degene die al die impressionistische schilderijen van kersenbloesems heeft gemaakt?’

‘Bingo.’

‘Oké, vertel... wat is het? Heeft hij je mee uit gevraagd?’

‘Nee. Nee. nee.’ Holly zweeg even. ‘Hij heeft me alleen gevraagd of ik me voor hem wil uitkleden.’

Het kostte Nicola even tijd om dat te verwerken. ‘Wat zeg je?’

Holly knikte. ‘Echt, hij heeft gevraagd of ik model voor hem wil staan.’ Ze keek om zich heen en ging toen luid fluisterend verder. ‘Naakt.’

Nicola legde een hand op haar hart. ‘Neem je me in de maling?’

‘Ik ben bloedserieus.’

‘Ga je het doen?’

‘Tja...’

Nicola bleef weer staan en legde haar handen op Holly’s schouders. ‘Vertel me dat je ja hebt gezegd tegen een beroemde schilder die je wil schilderen.’

‘Eerlijk gezegd heb ik nee gezegd. Of eigenlijk was het “nee, dank je”.’

Nicola probeerde zich te beheersen. Ze was afkomstig uit een artistiek milieu. Misschien was zo’n voorstel te schokkend of te onfatsoenlijk voor Holly. Misschien was ze gewoon te verlegen. Het was geen ramp als ze zijn aanbod afwees.

Maar wat een kans om onderdeel te zijn van de geschiedenis in de portfolio van een groot artiest als ze ja zei. Toch ging ze er niet verder op door. ‘Je was in elk geval beleefd.’

‘Inderdaad.’ Holly aarzelde. ‘Vind je het stom van me? Dat ik nee heb gezegd, bedoel ik? Het is tenslotte een unieke kans.’

‘Nee. Ik denk niet dat het stom is om te doen, of in dit geval niet te doen, wat je hart je ingeeft.’

Holly fronste haar voorhoofd en knikte. ‘Dat dacht ik ook. Ik kan er alleen niets aan doen dat ik het gevoel heb dat het stom is dat ik niet voor een beroemde schilder wil poseren.’

‘Niet als je je daar ongemakkelijk bij voelt,’ stelde Nicola haar gerust. ‘En over verf gesproken, we zijn er.’ Ze gebaarde met haar arm.

Holly keek op en zag de winkelpui van Sephora. ‘Mekka.’

‘Stel dat ze niet werkt?’

‘Dan wachten we tot ze begint. Ik ben hier donderdag geweest en dat was haar vrije dag, dus ik neem aan dat ze vandaag komt werken.’

‘Behalve als ze parttime werkt.’

‘Je moet geen problemen zoeken. Ik weet zeker dat ze er is.’

Ze liepen naar binnen en keken om zich heen.

Nicola wist niet zeker naar wie ze moest uitkijken, omdat ze Lexi twintig jaar lang niet had gezien. En het feit dat Holly de vrouw én haar naambordje zo lang had gezien voordat ze een en een bij elkaar optelde, maakte het nog minder logisch dat ze haar zou vinden. ‘Zeg het tegen me als je haar ziet,’ zei ze terwijl ze de naambordjes bekeek van alle verkoopsters die langs haar liepen.

Niemand leek ouder dan twintig.

‘Ik zie haar niet,’ zei Holly na een minuut of tien. ‘Ik ga het vragen.’ Ze liep haastig naar een caissière die niet ouder dan achttien leek en Nicola liep achter haar aan.

‘Sorry,’ zei Holly om de aandacht van het meisje te trekken. ‘Ik ben op zoek naar Lexi Henderson. Ze werkt hier.’

‘Lexi?’ herhaalde het meisje. ‘Hé, jij bent hier eerder geweest.’

Holly knikte ongeduldig. ‘Inderdaad, en Lexi heeft me geholpen. Ze was toen net begonnen. Weet je of ze vandaag werkt?’

Het meisje schudde haar hoofd. ‘Ze werkt hier niet meer.’

Zelfs Nicola schrok. ‘Werkt ze hier niet meer?’ vroeg ze.

Het meisje keek eerst naar haar en daarna naar Holly. ‘Hé, zijn jullie soms politieagenten in burger of zo?’

‘Politieagenten?’ Holly keek zo ongelovig dat Nicola besloot dat het niet nodig was om het meisje te vertellen hoe belachelijk de beschuldiging was. Holly’s geschoktheid was een duidelijk bewijs van de waarheid.

‘Nee,’ zei Holly tegen het meisje. ‘We kennen haar al jarenlang en we hebben iets voor haar wat ze waarschijnlijk graag wil hebben.’

Dat klonk niet goed. Nicola besloot zich ermee te bemoeien. ‘Eigenlijk was ze een vriendin van een vakantiekamp. En toen mijn vriendin,’ ze wees naar Holly, ‘haar tegenkwam was ze zo verbaasd dat ze is vergeten haar telefoonnummer te vragen. Ze dacht dat ze haar hier zou kunnen vinden, maar dat is blijkbaar niet zo.’

Ze wist niet zeker op welk moment het meisje, dat aandachtig naar Nicola keek, was gestopt met luisteren.

‘O mijn god, ben jij Nicola Kestle?’ vroeg ze terwijl ze zenuwachtig om zich heen keek alsof ze hoopte dat niemand haar moment zou verstoren.

‘Inderdaad.’ Nicola was blij dat ze weer herkend werd en maakte zich niet druk om valse bescheidenheid.

‘Ik vond Duet zó fantastisch. Mag ik je handtekening?’

Holly keek waarschuwend naar Nicola.

‘Natuurlijk,’ zei Nicola. ‘Maar eerst wil ik graag weten waar ik Lexi kan vinden.’

‘Tja...’ Het meisje legde een vinger tegen haar kin. ‘Waarschijnlijk heeft ze haar adres achtergelaten. Wil je dat ik het opzoek?’

‘Zou je dat willen doen?’ vroeg Holly.

‘Graag,’ voegde Nicola eraan toe.

Ze keek van de een naar de ander en knikte. ‘Ik ga voor jullie kijken, maar jullie mogen het tegen niemand zeggen.’

Zodra ze weg was, draaide Holly zich naar Nicola. ‘Aan wie moeten we het volgens haar in vredesnaam niet vertellen?’

‘Haar baas, denk ik,’ zei Nicola zachtjes. ‘En wees nu stil. We mogen geen aandacht trekken.’

‘Goed.’ Holly draaide zich om en trok een overdreven nonchalant gezicht.

Nicola hoopte dat de caissière niet naar Holly keek, want dan zou ze onmiddellijk beseffen dat er iets niet klopte.

‘Dit is het adres dat wij in ons systeem hebben,’ zei het meisje toen ze terugkwam. ‘Ik heb er geen idee van of het goed is, maar... nou ja.’

‘Dank je.’ Nicola pakte het papiertje aan en stopte het in haar zak. ‘Heel erg bedankt. Dan heb ik nog maar één ding.’

Holly keek naar Nicola met een dodelijke blik. Was ze ineens een deskundige wanneer ze haar mond moest houden? dacht Nicola.

‘Kun je me vertellen waar ik de Erase Paste by Benefit kan vinden?’

==

‘En wat gaan we nu doen?’ vroeg Holly boven haar btl-pizza in California Pizza Kitchen. ‘Gaan we er gewoon naartoe of waarschuwen we haar van tevoren? Misschien moeten we haar telefoonnummer achterhalen?’

‘We zijn naar Sephora gegaan zonder haar te waarschuwen,’ zei Nicola terwijl ze vooroverboog om een stuk van haar Caribbean Jerk Pizza te ruilen voor een stuk blt. Ze wilde alles van het menu proberen. ‘Wat is het verschil?’

‘Sephora is een openbare plek. Als je haar daar aanspreekt is het niet zo’n verrassing omdat er heel veel mensen rondlopen. Maar naar haar huis gaan... Ik weet het niet, dat voelt gewoon anders.’

‘Hmm. Ik snap wat je bedoelt.’

‘Aan de andere kant is het waarschijnlijk zulk geweldig nieuws voor haar dat het haar niet kan schelen dat we haar niet van tevoren gewaarschuwd hebben.’

‘Dat denk ik ook. Maar toch kan het een ik-had-deze-ring-al-jaren-geleden-terug-kunnen-hebben-als-jullie-niet-scène worden in plaats van dank-jullie-wel-ik-dacht-dat-ik-hem-nooit-terug-zou-zien.’

Holly haalde haar schouders op. ‘We hóéven haar niet te vertellen dat wij hem gestolen hebben. We kunnen zeggen dat we bij het vakantiekamp in het bos liepen, dat we hem hebben gevonden en dat we dachten dat hij eruitzag als de ring die zij is verloren.’

Nicola probeerde niet te lachen, maar dat lukte niet. ‘Dat zou Meryl Streep zelfs niet lukken.’

‘Nee?’ Holly lachte. ‘Ik denk dat je gelijk hebt. We moeten de gevolgen onder ogen zien.’

‘Nadat we hebben gegeten.’ Nicola nam een hap van de blt-pizza. Hij was heerlijk. Als ze de keus had, zou ze hier de hele dag willen zitten en alle pizza’s van de menukaart proberen.

‘Sorry,’ zei iemand naast haar.

Nicola dacht heel even dat het de serveerster was en ze stond op het punt te vragen of ze een van de peer-gorgonzolapizza’s kon brengen – tenslotte konden ze de restjes meenemen en vanavond opeten als ze naar The OC keken. Het was de serveerster niet, maar een vrouw met een elegante donkere bob en rode lippenstift die een jaar of vijfentwintig leek.

‘Ja?’

Holly legde haar pizza op haar bord en depte haar mond met haar servet.

‘Het spijt me heel erg dat ik jullie stoor en ik zweer dat ik dit normaal gesproken niet doe.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Maar ik moest je gewoon vertellen dat ik een enorme fan ben.’

Nicola slikte. ‘O, ja?’

‘Waarvan?’ vroeg Holly onnozel.

Nicola keek haar waarschuwend aan.

Er verscheen een onzekere blik in de ogen van de vrouw. ‘Wacht... je bént Nicola Kestle toch?’

De blijdschap stroomde door Nicola’s aderen. ‘Inderdaad.’

‘O!’ Holly werd rood. ‘Sorry! Ik vergeet het telkens.’

Dit was de tweede keer in een uur dat Nicola herkend werd. Het maakte haar dolgelukkig.

‘Mag ik je handtekening?’ vroeg de vrouw terwijl ze om zich heen keek. ‘Ik heb alleen geen papier bij me.’

‘Neem mijn servet maar,’ zei Holly. ‘En ik heb een viltstift in mijn tas.’ Ze begon te zoeken.

‘Waarom heb je een viltstift in je tas?’ vroeg Nicola verbaasd.

‘Je zou heel raar staan te kijken als je wist hoe vaak die van pas komt. Zie je? Nu kun je je handtekening op een servet, een pizzadoos of een glas zetten. Wat je maar wilt.’

De mond van de vrouw viel open. ‘O. Een glás! Wat een fantastisch idee!’ Ze pakte Nicola’s waterglas en gaf het aan haar. ‘Vind je het erg?’

Nicola keek om zich heen. Zou ze problemen krijgen als ze haar handtekening op het glas zette? Zou het iemand iets kunnen schelen? Ze deed het gewoon, besloot ze. Dit was een fantastisch moment, en ze had haar handtekening ook op de muur gezet als iemand haar dat had gevraagd. Ze veegde de condens met haar servet van het glas en vroeg: ‘Hoe heet je?’

‘Phyllis. Op de normale manier gespeld.’

Nicola had inmiddels geleerd dat er nooit een normale manier was. ‘P-h-y-l-l-i-s?’

Phyllis knikte. ‘En, komt er een vervolg op Duet?’

‘Daar is inderdaad sprake van.’ Met een nieuwe acteur en actrice die de nieuwe generatie gingen spelen. ‘Het is nog niet helemaal zeker. We moeten afwachten.’

‘Ik zou er een petitie of wat dan ook voor willen tekenen. Ik vind je geweldig. Je bent zo écht. Ik heb het gevoel dat ik me verbonden met je voel.’

Deze fantastische vrouw had het gevoel dat ze zich verbonden voelde met de Nicola Kestle die ze op het filmdoek had gezien? Dat was fantastisch omdat er geen enkele kans was dat Nicola het gevoel gehad zou hebben dat ze verbonden was met deze vrouw, als ze haar op het filmdoek had gezien.

Natuurlijk had iedereen zijn eigen demonen en er waren waarschijnlijk weinig mensen die zo’n mooi uiterlijk hadden dat het hen verzoende met alles wat ze verder voelden.

‘Dank je,’ zei ze tegen Phyllis terwijl ze aan niets anders kon denken dan dat ze haar neus in de huidige gebroken staat wilde houden. Ze wilde niet dat hij genas en ze wilde niet terug naar de cosmetische chirurg om hem te laten ‘repareren’. De eerste ‘reparatie’ had niet het effect gehad waarop ze had gehoopt. Ze wilde niet meer ‘gerepareerd’ worden.

Nicola gaf het glas met de handtekening aan Phyllis. Er zat nog een laagje water in.

‘Heel hartelijk bedankt,’ zei Phyllis terwijl ze naar haar keek. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat jij het bent.’

Kom bij de club, dacht Nicola. ‘Het was leuk om je te ontmoeten, Phyllis.’

Ze keek Phyllis na, die energiek wegliep. Het was een tijdje geleden dat er iemand op zo’n manier op Nicola had gereageerd en ze moest toegeven dat haar ego de oppepper geweldig vond.

‘O mijn god, je lijkt wel een filmster!’ zei Holly.

‘Op dit moment misschien, maar wat gebeurt er als het alleen een zwelling is en mijn neus weer smal en recht wordt?’ Nicola kon zich niet meer voorstellen dat ze ooit problemen met haar neus had gehad.

‘Ik weet het niet. Ik denk dat je er dan gewoon mee moet leren leven dat je een klassieke schoonheid bent.’

‘Maar ik wil geen klassieke schoonheid meer zijn! Ik wil mezelf zijn. Wat dat ook betekent!’

‘Je bent altijd jezelf geweest.’

‘Stop alsjeblieft met dat Glinda de goede heks van het Noorden-gezeur. Je weet heel goed dat ik er heel anders uitzag toen je me van de week voor het eerst zag.’

‘Ik kan niet zeggen dat het heel anders was...’

‘Mijn óma herkende me niet eens,’ argumenteerde Nicola. ‘Dat was erg. Mijn agent herkende me niet. De producers die wilden dat ik auditie deed omdat ze de rol met mij in gedachten hadden geschreven herkenden me niet en hebben iemand anders genomen.’ Nicola deed haar ogen heel even dicht en kneep in de brug van haar neus. ‘Ik waardeer je steun, echt waar, maar het is tijd om eerlijk te zijn. Ik zie eruit als een saaie barbiepop. Mijn belachelijke “nieuwe Nicola project” is een complete mislukking. In West-Hollywood lopen duizend kopieën van me rond.’

‘Luister...’ Holly kromp een beetje in elkaar. ‘Ik weet niet zeker of de zwelling nog veel kleiner wordt. Ik ben bang dat het erop lijkt dat ik het kraakbeen heb geraakt...’ Ze zweeg even en ging toen verder. ‘Misschien is het onherstelbaar.’

‘Dat hoop ik.’ Nicola zuchtte. ‘Dat hoop ik echt.’

‘Eerlijk?’

‘Eerlijk. Als je mijn neus hebt gebroken en het een redelijke replica van mijn vroegere neus is geworden, sta ik voor eeuwig bij je in het krijt.’ Nicola glimlachte. ‘Ik kan je niet vertellen wat een nachtmerrie het was om een gezicht te hebben dat niet van mij is.’

‘Ik kan me voorstellen dat het verontrustend was, maar toch niet zo erg dat je hem geruïneerd wilde hebben.’

Nicola lachte. ‘Nee, ik denk niet dat ik je uitdrukkelijk gevraagd zou hebben hem te ruïneren, maar als de mensen me weer herkennen ben ik er tevreden mee. Naar de hel met mooi zijn, ik wil mezelf zijn.’

Holly keek naar haar en knikte. ‘Ik denk dat ik weet wat je bedoelt.’

Nicola vermoedde dat dat inderdaad zo was. ‘Het was mijn ultieme droom om een neuscorrectie te krijgen en mooi te zijn. Maar als je in de spiegel kijkt of langs de etalage van een winkel loopt en je iemand anders ziet als je naar je spiegelbeeld kijkt...’ Ze schudde haar hoofd. ‘Dat is alsof iemand al je bewegingen nadoet. Het is verschrikkelijk.’

‘Weet je, toen je het aan me vertelde dacht ik dat het valse bescheidenheid was.’ Holly nam een slok chardonnay. ‘Daar is natuurlijk niets mis mee. Bescheidenheid is goed. En jij bent zo mooi dat het moeilijk te geloven is dat je er zo ongelukkig mee was.’

‘Luister, ik weet niet hoe “mooi” ik er op dit moment uitzie, maar ik weet wel dat ik er alles voor overheb om weer mezelf te zijn. Alles.’

‘Dat begrijp ik.’ Holly gebaarde naar haar pizza. ‘Ik eet de komende weken wat ik wil. Ik zeg niet dat ik me ga volproppen om doelbewust al het gewicht terug te krijgen om mijn standpunt duidelijk te maken, maar het is een heerlijk gevoel dat ik kan eten wat ik wil. Wacht, maak daar maar van dat het heerlijk is dat ik kan dóén wat ik wil.’

‘En jij wilt pizza eten.’

‘Inderdaad.’

‘Dan is het toch niet zo vreemd dat ik weer lelijk wil zijn in plaats van mooi.’

‘Je bent nooit lelijk geweest.’

‘Je weet wel wat ik bedoel.’

Holly lachte. ‘Ja, ik denk het wel. Jij wilt van mooi naar lelijk en ik wil van dun naar dik.’ Ze wees met haar vinger naar Nicola. ‘We hebben ons lesje geleerd en willen onze hakken tegen elkaar klakken en naar huis gaan.’

Nicola pakte haar glas wijn. ‘Oost west thuis best.’

‘Maar eerst nemen we het gele stenen pad naar Lexi’s huis.’

Hoofdstuk tweeëntwintig

==

Het bleek dat Lexi verrassend goed kon schilderen. Dat wil zeggen muren, geen schilderijen.

‘Het draait allemaal om het gereedschap,’ zei ze tegen Greg nadat hij zich had verbaasd over de precisie waarmee ze eerst zijn slaapkamer en daarna de eetkamer met de ingewikkelde hoeken en gedetailleerde sierlijsten had geschilderd. ‘Toen ik de plamuur had en ontdekte dat die oude platenhoes perfect was om rechte lijnen te schilderen ging het fantastisch. Heb je gezien hoe mooi recht mijn lijnen zijn?’

‘Oude platenhoes?’ Gregs blik viel op ‘Born in the usa’ van Bruce Springsteen, die onder de beige en bruine verf zat. ‘Dat meen je niet!’

Ze perste haar lippen op elkaar. ‘Weet je nog dat ik gisteren naar de garage ben gegaan en heel nadrukkelijk heb gezegd dat ik je een belangrijke vraag wilde stellen?’

‘De wedstrijd van de Redskins was op de tv!’

Ze haalde haar schouders op en depte wat witte halfglansverf op de deurpost. ‘Het had je maar een paar seconden gekost om antwoord te geven.’

Ze gebaarde naar haar perfecte schildersklus. ‘Wil je beweren dat het antwoord nee was?’

Hij keek kritisch naar de muren en hoeken en raakte zelfs de plint aan. ‘Nee,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik denk het niet.’

‘Ha!’

‘En ik moet zeggen dat je de meubelen heel goed hebt neergezet. Je hebt er een modelwoning van gemaakt.’

‘Dat is toch de bedoeling?’

‘Ja, maar ik...’ Zijn stem stierf weg. ‘Daar heb ik geen talent voor.’

Ze lachte. ‘Je meent het. Je had het helemaal verkeerd gedaan. Als je alle grote meubelen bij elkaar zet lijkt de kamer de helft kleiner.’

Greg haalde zijn schouders op. ‘Ik geef me absoluut over aan je superioriteit op dit gebied.’

‘Goed. Dat moet ook. En je had die stomme verstelbare fauteuil niet binnen neer moeten zetten.’

‘Hij zit heerlijk!’

‘Hij is veel te groot en ziet er afschuwelijk uit.’

‘Je hebt gelijk.’ Hij vouwde zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost. ‘Maar hij zit heerlijk.’

‘Daar worden we het nooit over eens.’ Ze glimlachte. Ze vond het niet erg om een andere mening dan Greg te hebben. En dat was maar goed ook, omdat het aardig begon te wennen.

‘Weet je,’ zei hij. ‘Ik wist in eerste instantie niet zeker of deze regeling tussen ons zou werken...’

‘Jij was ook niet bepaald mijn barbiedroomhuisbewoner.’

Het kuiltje in zijn wang werd zichtbaar. ‘Toch heb je dat heel goed verborgen.’

‘Vind je? Misschien had ik actrice moeten worden.’

Hij glimlachte half en deed een stap in haar richting met een blik in zijn ogen waardoor er een rilling langs haar ruggengraat liep. ‘Het blijkt echter dat we heel goed kunnen samenwerken.’

‘Op je varkensachtige manieren na, zoals afwas in de gootsteen laten staan enzovoort, denk ik dat je gelijk hebt.’ Alleen al door erover te praten voelde ze zich week worden. Ondanks al zijn fouten, en ze kon er onmiddellijk tientallen opnoemen, was hij heel ontwapenend. En sexy.

‘Ik bedoel het goed.’ Greg aarzelde en trok met zijn teen een cirkel over de vloer voordat hij verderging. ‘Ik heb vandaag een bod op het huis gehad.’

Ze hield op met werken en stopte de verfkwast met de haren naar boven in haar broekzak. Ze had het een hele tijd geleden al opgegeven om haar jeans schoon te houden. ‘Heb je het aangenomen?’

‘Nog niet, maar dat ga ik wel doen.’

‘O.’ Ze slikte. Dit was waardeloos, maar het was wat hij wilde. Het was waar ze samen naartoe hadden gewerkt. ‘Gefeliciteerd. Dat is een stuk sneller dan ik had verwacht.’

‘Klopt. Toen de makelaar zei dat hij een belangstellende had die de woning wilde bezichtigen, nam ik aan dat we gewoon wat handige feedback zouden krijgen in plaats van een bod. Maar omdat we dit doen om het huis te verkopen, moet ik er open voor staan.’

‘Natuurlijk. Waarom niet?’

‘Omdat... tja, ik weet dat je dacht dat je hier langer kon wonen.’

Het had maar een maand geduurd. In eerste instantie hadden ze erover gepraat om er een maand of acht over te doen, en toen hij haar erop had gewezen dat hij geen garanties kon geven, dachten ze allebei dat het langer zou duren.

‘Hoeveel tijd hebben we voordat we eruit moeten?’

‘Een paar maanden. Het beste waarop ik kan hopen is eind september of oktober als overdrachtsdatum.’

Ze knikte zwijgend. Natuurlijk had ze geweten dat dit niet voor altijd zou zijn. Toen ze ermee begon, had ze het idee om het huis snel te verkopen niet eens erg gevonden. Ze had helemaal niet verwacht dat ze zich zo thuis zou voelen bij deze man in dit huis waaraan zoveel werk verricht moest worden.

‘We zijn een verdomd goed team, vind je niet?’

Hij knikte. ‘Dat maakt het nog veel moeilijker.’

‘Wat maakt het moeilijker?’ Wat bedoelde hij? Was het niet erg genoeg dat ze een nieuwe plek moest vinden om te wonen? Dat haar tijd met hem voorbij was voordat ze het gevoel had dat het begonnen was? Wat kon het in vredesnaam nog moeilijker maken?

‘Dit.’ Hij nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar.

Lexi was eerder gekust, dat kon ze niet ontkennen – van Josh Stenberg in groep drie tot Drew Ardner drie maanden geleden – maar deze kus voelde als de eerste en ze zou tevreden kunnen sterven als het de laatste was.

Hij trok zich terug. ‘Zo, dat is dat,’ zei hij. ‘Ik heb een voorstel voor je.’

‘Was dát geen voorstel?’

Hij glimlachte en keek in haar ogen. ‘Ik neem aan van wel. Misschien moet ik je antwoord daarop afwachten voordat ik je de volgende geef.’

Ze stak haar kin in de lucht. ‘Daar moet ik over nadenken.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Dan kun je meteen over het volgende nadenken: Ik heb al jaren een andere woning op het oog, aan River Road, vlak bij Seneca. Hij wordt in een executieverkoop verkocht en ik dacht dat we, als je geen andere plannen hebt, daar misschien...’ Hij worstelde duidelijk om de woorden te vinden. ‘... ons ding kunnen doen.’

‘En ons ding is...?’ Ze kon wel een paar dingen bedenken die ze graag met hem wilde doen.

‘Wat we hier hebben gedaan.’ Hij gebaarde om zich heen. ‘Renoveren, inrichten, verkopen. Of misschien niet verkopen. Daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik weet dat ik de situatie nodeloos ingewikkeld maak, en misschien wil je helemaal niet blijven nu je weet wat mijn gevoelens zijn.’

‘Dat klopt, je hebt een groot risico genomen dat je een klap kreeg. Ik had geschokt kunnen zijn.’

‘Dat geloof ik meteen.’ Zijn glimlach werd breder. ‘Ik geloof alles van je. Dat vind ik het leukst aan je. Je voelt wat je voelt en daar handel je naar.’

Ze lachte. ‘O, natuurlijk, nú zeg je dat je dat leuk vindt...’

Hij trok haar zo dicht tegen zich aan dat hun adem zich vermengde. ‘Dat zal ik altijd leuk aan je vinden.’

Zijn warmte verspreidde zich naar haar borstkas en ledematen. Dit was anders dan alles wat ze ooit had gevoeld.

Ze voelde zich gelukkig.

Toen hij haar weer kuste gaf ze zich er helemaal aan over en stond ze zichzelf toe om alle sensaties en alle clichématige vlinders te voelen, tot ze werden onderbroken door de bel.

‘Negeer het,’ mompelde Greg tegen haar mond.

‘Dat kan niet. Stel dat het de makelaar is?’ Ze glimlachte terwijl ze zich van hem losmaakte. ‘Bovendien heb ik werk te doen.’

‘Oké. Dan ga ik het gat in de achterkamer dichtmaken.’

‘Toe dan!’ Een deel van haar wilde weer in zijn armen kruipen en de rest van de wereld negeren, maar het grootste deel wilde de situatie zo lang mogelijk rekken, omdat ze van elke seconde genoot.

Hoelang duurde het om verliefd te worden?

Toen ze de deur opendeed zag ze twee gezichten, waarvan er een vertrouwd was maar in een andere omgeving thuishoorde. Ze hield haar hoofd schuin in de hoop dat ze het zich zou herinneren voordat ze moest toegeven dat ze er geen idee van had wie ze was. ‘Ja?’

‘Hallo, Lexi,’ zei de kleinste van de twee. Ze had glanzend bruin haar, warme bruine ogen en...

Dat was het, Lexi herinnerde het zich. ‘Holly! Wat leuk om je te zien! Eh... en wat vreemd...?’

‘Een van je collega’s bij Sephora heeft me je adres gegeven,’ zei Holly snel. ‘Nadat ik heb gezworen dat ik geen stalker was. En dat ben ik ook niet,’ voegde ze er haastig aan toe.

‘Oké?’ Dit was vreemd, maar niet angstaanjagend vreemd. Lexi wist niet zeker wat ze moest doen. Ze keek van Holly naar de vriendin die er, nu ze erover nadacht, ook vertrouwd uitzag. Lang en slank, met lang kastanjebruin haar en lichtblauwe ogen. Haar arm zat in een blauwe mitella.

‘We moeten met je praten,’ ging Holly op een dringende toon verder. Ze gebaarde naar de vrouw naast haar. ‘Dit is Nicola.’

‘Nicola Kestle.’ De andere vrouw stak haar niet geblesseerde hand uit en Lexi wist ineens wie ze was. De filmster! Geen wonder dat ze haar niet had kunnen plaatsen – ze hoorde hier helemaal niet. ‘We sliepen in dezelfde hut in kamp Catoctin toen we dertien jaar waren,’ zei Nicola.

‘Inderdaad. Natuurlijk, ik heb je daarna in Duet gezien.’ Lexi keek naar haar. Ze zag er anders uit. Misschien was dat omdat haar kindergezicht nog steeds in Lexi’s geheugen zat, vermengd met de vrouw die nu voor haar stond.

‘Mogen we heel even binnenkomen?’ vroeg Holly.

‘O.’ Lexi stapte naar achteren en deed de deur helemaal open. Dit was heel vreemd, maar ze was bereid erin mee te gaan. ‘Ja, natuurlijk, kom binnen.’

‘Dank je,’ zei Holly terwijl ze een blik op Nicola wierp alsof ze haar wilde aansporen.

Lexi nam hen mee naar de voorkamer, die ze de zitkamer noemden, hoewel er maar één stoel en een tweezitsbankje stonden. De muren hadden een eenvoudige antiekwitte kleur en Lexi had gedacht dat de kamer een wanhopige behoefte aan muurdecoratie had. Ze had een van de schilderijen die ze van haar moeder had geërfd naar de kamer gehaald, maar deze stond nog steeds tegen de lambrisering geleund omdat ze had besloten dat het niet mooi genoeg was om op te hangen.

Ze gingen zitten en na een kleine pijnlijke stilte begon Nicola te praten. ‘Dit is heel lastig. Voor ons allemaal. Misschien haat je ons zelfs als je hoort wat we je te vertellen hebben, en dat kunnen we je niet eens kwalijk nemen, maar we moesten gewoon naar je toe komen om het goed te maken...’

Holly viel haar in de rede. ‘Wat ze bedoelt is dat we je twintig jaar geleden onrecht hebben aangedaan en dat we nu hier zijn om dat recht te zetten.’

Het was goed dat Holly dat zei, want Nicola had Lexi een beetje bang gemaakt. ‘Waar hebben jullie het over?’ vroeg ze. Ze nam aan dat er twintig jaar geleden iets was gebeurd in het kamp, maar wat konden deze twee vroegere muisjes gedaan hebben wat zo erg was dat ze hen nu zou haten? ‘Zijn jullie hier om me een Three Musketeers-reep te geven omdat jullie toen alles voor jullie zelf hielden?’ Ze had er onmiddellijk spijt van dat ze het had gezegd. Stel dat het inderdaad om zoiets ging? Misschien waren ze hier om een soort twaalfstappenprogramma af te werken en had ze hen net belachelijk gemaakt.

‘Wat?’ Holly keek verbijsterd. ‘Nee. We... nee.’ Ze fronste haar voorhoofd. ‘Kon dat je toen echt iets schelen?’

‘O, het was terecht,’ zei Lexi luchtig. Dit was hun ding, niet het hare. ‘Ik was jaloers, dat is alles. Iedereen kreeg snoep van thuis, zelfs de vreselijke kinderen, behalve ik. Ik was jaloers op iedereen.’ Ze lachte kort. Dit was gênant. Waarom waren ze in vredesnaam hier? En wanneer gingen ze weer weg?

Holly gaf Nicola een por en keek naar haar met een ik-zei-het-je-toch-blik.

‘Goed, jullie moeten me vertellen wat jullie van plan zijn,’ zei Lexi. ‘Ik word hier nogal onrustig van.’

Nicola begon op kalmerende toon te vertellen. ‘Luister, ik weet dat dit heel onwerkelijk lijkt, en dat is het waarschijnlijk ook. We hebben allemaal mensen in ons verleden die we beter hadden moeten behandelen, en we hebben allemaal mensen in ons verleden die ons beter hadden moeten behandelen. Het leven is in dat opzicht gewoon een enorme puinhoop. Toen Holly je bij Sephora tegenkwam en zag dat je problemen had...’

‘Dat zág ik niet,’ kwam Holly tussenbeide. ‘Je vertelde het me heel eerlijk. Anders had ik niets gemerkt.’

Lexi knikte en verstijfde. Nee. Natuurlijk had ze niets verteld. ‘Vertel me alsjeblieft niet dat jullie hier zijn om me liefdadigheid aan te bieden.’

‘Nee, helemaal niet,’ zei Holly zo nadrukkelijk dat Lexi er bijna om moest lachen.

‘We zijn hier om je dit te geven.’ Nicola haalde iets uit haar zak en legde het in Lexi’s hand.

‘Ik dacht dat we hier langzaam naartoe zouden werken,’ fluisterde Holly. ‘Dat we onze kant van het verhaal eerst zouden vertellen.’

‘Alsof dat zo lekker ging. We moeten hem toch geven.’ Nicola keek weer naar Lexi en haalde verontschuldigend haar schouders op.

Lexi moest bijna lachen om hun tekenfilmachtige woordenwisseling, tot ze zag wat Nicola in haar hand had gelegd.

Ze had niet eens hoeven te kijken.

Ze wist instinctief wat het was, alleen al door het gevoel van het koele metaal dat als water door haar hand gleed. Ze had hem in haar jeugd zo vaak vastgehouden dat ze het nooit zou vergeten.

‘Jullie hebben hem gevonden,’ zei ze ademloos terwijl ze naar de glanzende gouden ketting en de ring in haar hand keek.

‘Ja.’ Holly schraapte haar keel. ‘Ik weet dat het een tijd geleden is...’

‘Waar hebben jullie hem gevonden?’ Lexi’s hand begon te trillen en ze keek met tranen in haar ogen naar hen. ‘Hij was van mijn moeder.’ Ze keek er weer naar en zei meer tegen zichzelf: ‘Eindelijk.’ Ze snoof en Holly zag dat er een traan op haar spijkerbroek viel. ‘Ik kan het niet geloven.’ Ze deed haar hand dicht en legde hem tegen haar hart.

Het was gemakkelijker geweest als ze tegen Holly en Nicola had geschreeuwd en hen eruit had geschopt.

Nu moesten ze deze pijnlijke en indringende scène in stilte aanzien en afwachten wat Lexi ging doen.

‘Waar hebben jullie hem gevonden?’ vroeg Lexi. Haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering. ‘Hoe wisten jullie dat hij van mij was?’ Ze keek weer naar de ketting, wiegde de ring heen en weer en hield hem tegen het licht. Haar lach was plotseling en verrassend. ‘Mijn hemel, hij ziet eruit als nieuw.’

‘Hij ziet er nog hetzelfde uit als toen,’ zei Nicola voorzichtig.

Lexi keek naar hen en veegde de tranen van haar wangen. ‘Het spijt me. Jullie zullen wel denken dat ik stapelgek ben dat ik hierom huil, maar dit symboliseert zoveel...’ Ze maakte de ketting los, haalde de ring eraf en legde hem weg. De ketting bleef ze vasthouden.

‘Vertel, hoe hebben jullie hem gevonden?’ vroeg Lexi.

Het was even stil.

‘Tja, dat is de reden waarom je ons zult haten,’ begon Holly terwijl ze naar de ring keek die Lexi op de tafel had gelegd. Ze vond het vreselijk om het op te moeten biechten, vooral na de scène van daarnet. ‘Wij... hebben hem van je gestolen.’

‘Het was gewoon een soort grap,’ voegde Nicola er snel aan toe, maar in Holly’s oren verzachtte dat de klap niet. ‘Voor één avond. Maar we werden betrapt en toen liep alles uit de hand.’

‘Hebben júllie hem gestolen?’ vroeg Lexi, die het blijkbaar niet begreep. ‘Wanneer? En hoe?’

‘We hebben hem van je bedspijl gepakt toen je sliep. We wilden hem voor één dag verstoppen, maar ze hebben ons betrapt toen we teruggingen om hem te halen, dus dat ging niet meer.’

‘Maar waarom?’ vroeg Lexi ernstig. ‘Waarom zouden jullie zoiets doen?’

‘Tja, we waren dertien,’ zei Nicola. ‘Onze redenen waren stom, zoals alleen een dertienjarige die kan bedenken.’ Ze haalde haar schouders verlegen op. ‘Jij was heel gemeen tegen ons en dat wilden we je betaald zetten.’

‘We hadden bedacht dat we hem voor een avond zouden stelen en hem de volgende avond zouden terughangen, zoals Nicola daarnet vertelde,’ zei Holly snel. Ze wilde dat Lexi dat onthield. ‘Toen we hem de volgende nacht wilden ophalen werden we tegengehouden door meneer Frank en de begeleiders.’ Er glansden tranen in haar ogen. ‘We waren bang om jou, of iemand anders, de waarheid te vertellen.’

‘Het was en is helemaal verkeerd,’ zei Nicola eenvoudig. ‘En je bent waarschijnlijk razend op ons omdat we hem van je gestolen hebben en omdat hij zo lang weg was, en dat nemen we je absoluut niet kwalijk. Toen Holly je in Sephora zag en jij haar over je situatie had verteld, herinnerden we ons de ring en dachten we dat die misschien zou helpen.’

‘En we hopen dat dat inderdaad zo is,’ voegde Holly er vurig aan toe. ‘Echt.’

Lexi keek van de een naar de ander.

Ze wachtten en zetten zich schrap voor haar reactie, maar Lexi was vreemd kalm. Het was alsof er een gevoel van vrede op haar was neergedaald vanaf het moment dat ze de ring in haar hand had. ‘Wow,’ zei ze. ‘Niet veel mensen zouden dat doen.’

‘Stelen, het jarenlang geheimhouden of hem terugbrengen?’ vroeg Holly.

Lexi lachte. Dit was allemaal zo vreemd. ‘Eh, ik denk alle drie. Ik wilde dat jullie het me eerder hadden verteld, maar aan de andere kant...’ Ze keek nadenkend en haalde haar schouders op. ‘Ik had er waarschijnlijk naar op zoek willen gaan, maar ik had hem toch niet kunnen vinden.’

‘Wij konden ook niet terug,’ zei Holly. ‘Meneer Frank zei tegen ons dat hij schrikdraad langs de terreingrens aan het installeren was. Nu ik erover nadenk vermoed ik dat het een leugen was, maar het klonk alsof we het niet meer recht konden zetten, wat we ook deden.’

‘En we waren doodsbang om je de waarheid te vertellen,’ zei Nicola. ‘We hopen dat je het ons kunt vergeven, maar we nemen het je niet kwalijk als je dat niet kunt. En we hopen heel erg dat je geholpen bent met de ring.’

Lexi zei niets, maar haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen.

‘Ik denk dat we het wel gezegd hadden als we hadden gedacht dat hij echt was, maar hij was zo groot en mooi dat we er geen idee van hadden dat hij echt kon zijn,’ zei Nicola ernstig. ‘We hadden allebei nog nooit zoiets gezien.’

‘Bedoel je de ring?’ vroeg Lexi, waarna ze droog lachte. ‘O, ja, de ring was prachtig. De echte, bedoel ik.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Deze niet. Dit is maar een kopie.’

Ze keken haar zwijgend aan.

‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Holly uiteindelijk.

‘Is hij niet echt?’ voegde Nicola eraan toe.

‘Dat ding?’ Lexi keek naar de ring. Hoewel ze als kind had geloofd dat hij echt was, zag ze nu duidelijk dat dat niet zo was. Natuurlijk wist ze inmiddels ook hoe Michelle geld uit het huwelijk had weggesluisd. Dat deed ze door imitaties van sieraden te laten maken en de originelen daarna te verkopen. ‘Het is een heel goede imitatie van het origineel,’ zei ze. ‘Maar hij is niet echt.’

Hoofdstuk drieëntwintig

==

‘Is hij niet echt?’ vroeg Holly.

Lexi knikte. ‘Ik was verdrietig omdat ik de kétting kwijt was.’ Ze kon aan de uitdrukking op hun gezicht zien dat dit verrassend nieuws was. ‘Die is van mijn moeder geweest. Ze droeg hem altijd.’ Elke dag had hij haar huid geraakt en had hij vlak bij haar hart gehangen; de kleine, glanzende ketting waar Michelle zich zelfs niet druk om maakte en die meer dan wat dan ook voor Lexi betekende. Ze had er heel veel verdriet van gehad dat ze hem kwijt was.

Het had niet erger kunnen zijn als hij miljoenen waard was geweest. Ze had al haar geheimen eraan toevertrouwd en hij had al haar liefde geabsorbeerd. Als ze naar de glanzende schakels keek, bracht het haar jeugd haarscherp terug. Haar gevoelens en hoop en dromen, alles waarop ze zich had geconcentreerd terwijl ze hem droeg of vasthield, was bevroren in de glans van het metaal.

‘Destijds dacht ik dat de ring echt was,’ legde Lexi uit. ‘Tot ik een paar jaar geleden hoorde dat de vrouw van mijn vader imitaties van al haar sieraden had laten maken, zodat ze de originelen kon verkopen. Ze heeft waarschijnlijk maanden voordat ik hem stal een imitatie van de echte ring laten maken.’

Holly sloeg haar hand voor haar mond. ‘Weet je dat zeker?’

‘Heel zeker.’ Lexi keek weer naar de ring en hield de ketting omhoog. ‘Maar déze betekende alles voor me. Hij had zoveel sentimentele waarde. Misschien is dat zelfs meer geworden nu ik jullie verhaal heb gehoord. Ik kan niet geloven dat jullie zoveel moeite hebben gedaan en zoveel jaar later terug zijn gaan.’

‘Je hebt er geen idee van,’ zei Nicola lachend. ‘We hebben urenlang door het bos gelopen om hem te zoeken, we zijn in bomen geklommen, we zijn gewond geraakt.’ Ze wees naar haar pols. ‘En daarna hebben we voldoende moed verzameld om hiernaartoe te komen om hem aan je te geven en te bekennen dat wij hem gestolen hadden.’

‘Ik weet niet zeker of ik dat had gekund,’ zei Lexi. Eerlijk gezegd twijfelde ze daaraan. ‘En ik kan jullie verzekeren dat ik mensen ken die nog steeds niet hebben toegegeven wat ze hebben gedaan.’ Ze maakte de ketting vast rond haar hals. Hij was warm van haar hand en het voelde als de aanraking van een oude vriend.

‘Weet je zeker dat de ring een kopie is?’ vroeg Holly.

Lexi knikte. ‘Absoluut. De familiejuwelier heeft toegegeven dat hij de imitatiering heeft gemaakt, hoewel hij beweerde dat hij dat voor verzekeringsdoeleinden heeft gedaan.’

Holly keek teleurgesteld. ‘Het spijt me heel erg. Niet alleen dat we je al die jaren geleden zoveel verdriet hebben gedaan, maar vooral omdat we niet in staat zijn geweest om je nu te helpen. Ik dacht echt dat dit een enorme hulp voor je zou zijn.’

‘Dat is het ook,’ zei Lexi en ze meende het. Dat deze twee meisjes, inmiddels vrouwen, op wie ze zo jaloers was geweest tijdens het vakantiekamp, naar haar toe waren gekomen om iets op te biechten waardoor ze veel problemen hadden kunnen krijgen, was opmerkelijk. ‘Jullie hebben een eind gemaakt aan een van mijn grootste fouten ooit; de ketting meenemen naar het vakantiekamp en hem kwijtraken. Het was vreselijk.’

Het was duidelijk dat de twee vrouwen hadden gehoopt dat ze haar iets gaven dat haar in financieel opzicht zou redden, zoals een van die grote kartonnen cheques van Publishers Clearing House die alle problemen in het leven oplosten.

‘Het spijt ons echt,’ zei Nicola terwijl ze opstond. ‘Je had dat niet mee hoeven te maken.’

Holly ging ook staan. ‘Als er iets is wat we kunnen doen om het goed te maken, zijn we er voor je. Je zegt het maar.’

Lexi maakte een wegwerpgebaar. ‘Het is verleden tijd. Ik ben gewoon heel blij dat ik de ketting terug heb.’ Ze glimlachte. ‘Ik kan jullie niet vertellen wat dat voor me betekent.’ Haar stem haperde.

‘Als er iets is wat we voor je kunnen doen...’ zei Nicola. ‘Als we je op wat voor manier dan ook kunnen helpen... Nietwaar, Holly?’

Holly gaf geen antwoord. Ze staarde naar het oude schilderij van Lexi’s oma, dat tegen de muur stond. ‘Wat is dat?’ vroeg ze.

‘Holly!’ fluisterde Nicola dringend.

‘Eh, ik weet het,’ zei Lexi. Ze had het weg moeten halen. Het zag er afschuwelijk uit. ‘Ik weet dat het een afschuwelijk schilderij is, maar ik wilde iets ophangen en dat was het enige dat ik had. Ik heb het van mijn oma geërfd.’

Holly liep ernaartoe alsof ze werd aangetrokken door een onzichtbare magneet. ‘Dat is... ik bedoel, ik dénk dat het...’ Ze liep er nog dichter naartoe. ‘Is dit een Patronienne Jordan?’

‘Ik weet het niet...’ Lexi zweeg. Ze had er geen idee van wie het had geschilderd en het ding was zo smerig dat de handtekening niet te zien was. Ineens herinnerde ze zich een naam uit een ver verleden. ‘Bedoel je een Patti Jordan?’

Holly lachte. ‘Wel als dit een origineel is.’

Het was vreemd dat de naam haar vanuit het niets te binnen was geschoten. Ze had er jarenlang niet aan gedacht. Decennia. ‘Het enige dat ik weet is dat het schilderij is gemaakt door een vriendin van mijn oma. Ik geloof inderdaad dat ze Patti Jordan heette, en ik herinner me alleen dat we naar haar huis in Smithfield aan James River gingen toen ze ziek was. Ze is volgens mij overleden aan kanker. Ik was nog heel jong, maar het was eng genoeg om me haar naam te herinneren.’

‘Ze is in 1977 gestorven,’ zei Holly terwijl ze van Lexi naar het schilderij keek. ‘Heb je er nog meer?’

‘Ik heb er vier,’ zei Lexi. Ze hield de ring nog steeds in haar hand. Het was krankzinnig, maar ze had het gevoel dat hij haar geluk bracht.

Holly hapte naar adem en legde een hand op haar hart. ‘Meen je dat? Mag ik ze zien? Ik neem het je niet kwalijk als je nee zegt, maar ik wil ze dolgraag bekijken.’

‘Eh... natuurlijk.’ Ze wisselde een vragende blik met Nicola en nam hen mee naar haar slaapkamer, waar de andere drie schilderijen stonden.

‘Ik weet niet of je er afscheid van wilt nemen,’ zei Holly nadat ze ze had bekeken. ‘Ik realiseer me dat ze van je moeder zijn geweest. Maar, Lexi, ik kan je vertellen dat ze een fortuin waard zijn als het inderdaad echte Patti Jordans zijn.’

Lexi sperde haar ogen open. Dit was niet het soort nieuws dat ze had verwacht. Ooit. ‘Een fortuin?’

Holly knikte. ‘Ja.’ Ze keek naar Nicola en daarna weer naar Lexi. ‘Miljoenen.’

==

‘Laten we de feiten op een rijtje zetten,’ zei Greg terwijl hij een flesje bier openmaakte. ‘Je kunt me uitkopen, maar je hebt besloten om in plaats daarvan te blijven en huizen op te knappen.’

Lexi, die net officieel een heel hoog taxatiebedrag voor haar schilderijen had gekregen, lachte. ‘Inderdaad! Ik kan natuurlijk stoppen met mijn glamourcarrière van muren plamuren en schilderen, maar ik blijf liever productief.’

‘Hier?’ Hij stak het flesje bier naar haar uit. ‘Met mij?’

Ze keek ernaar en knikte. ‘Hier met jou.’

Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Weet je zeker dat dit je gelukkig maakt?’

De vraag was zo belachelijk dat ze bijna begon te lachen. ‘Waar heb je het over?’

Hij zuchtte. ‘Luister, ik weet waar je vandaan komt, ik ken de levensstijl en het milieu waaruit je afkomstig bent.’ Hij glimlachte even. ‘Ik ben weken bezig geweest met het huis slopen. Toen je hier kwam wonen was dat omdat je een plek nodig had, maar nu kun je alle keuzes maken die je wilt.’

‘Álle keuzes?’ vroeg ze terwijl ze naar hem toe liep.

Hij knikte. ‘Daar lijkt het op.’

‘Dus volgens jou kan ik kiezen wat ik maar wil?’ Het was een gemakkelijke keus. Na een onbevredigend leven van kopen met creditcards en genieten van alles wat haar hartje begeerde, had ze haar geluk gevonden in werken en bij de man zijn die haar had laten zien hoe ze dat moest doen. Ze was absoluut niet van plan om het geld van de schilderijen weg te geven, maar ze was slim genoeg om zich te realiseren dat ze meer plezier in haar leven had nu ze productief was dan toen ze verwend was.

Zijn grijns was heel sexy. ‘Bijna alles.’

‘Elk huis, elke auto...’ Ze knipoogde. ‘... en elke man?’

‘Blondie, daar durf ik geld onder te verwedden.’

Ze sloeg haar armen rond zijn nek en glimlachte toen ze zijn warme handen op haar onderrug voelde. ‘In dat geval kies is jou, meneer McKenzie.’

Hoofdstuk vierentwintig

==

Ze noemden het de comeback van het jaar; Nicola ging de hoofdrol spelen in een filmbiografie over Ann Radcliffe, die werd geregisseerd door niemand minder dan Wynton S. Balademas, wiens filmversie van de monnik uit The Canterbury Tales vorig jaar enorme bijval had gekregen en drie publieksprijzen en twee Oscars had gewonnen.

Zodra The Hollywood Reporter bekendmaakte dat Nicola voor de film was gecast, werd er gefluisterd dat ze er een Oscar mee kon winnen.

‘Ik ben dolblij dat ik haar heb kunnen strikken,’ werd Balademas in het artikel geciteerd. ‘Ik heb dit project al heel lang in mijn hoofd, en het was puur toeval dat ik in een hotelkamer langs de televisiezenders zapte en een oude film van Nicola zag. Op dat moment wist ik dat ik mijn Ann Radcliffe had gevonden.’

Het was heel ironisch, omdat hij haar eerste film had gezien, waarin ze het grootste deel in de schaduw had doorgebracht en zich achter bomen en gebouwen had verborgen om te ontsnappen aan een seriemoordenaar. Wynton was niet geboeid geweest door haar gezicht – dat had hij nauwelijks gezien – maar door haar houding, de manier waarop ze bewoog en de onbeholpenheid die werd veroorzaakt door haar lengte. Die wetenschap maakte de overwinning nog veel zoeter.

‘Wie is Ann Radcliffe?’ was Holly’s eerste vraag.

‘Een schrijfster uit de achttiende eeuw. Ze schreef The Mysteries of Udolfo, wat algemeen wordt beschouwd als de eerste gothic novel.’

‘Je lijkt Wikipedia wel.’

Nicola lachte. ‘Waar denk je dat ik de informatie vandaan heb?’

‘Het klinkt alsof het heel spookachtig en somber wordt,’ zei Holly. ‘Waar ga je filmen?’

‘Praag.’ Nicola was er zo opgewonden over dat ze het nauwelijks kon verdragen. Ze was al jarenlang niet in Europa geweest en ze was nog nooit in Praag geweest, maar de laatste tijd, na alles wat er was gebeurd, had ze het gevoel dat ze een verandering van omgeving nodig had.

‘Dat klinkt fantastisch,’ zei Holly weemoedig. ‘Ik heb gehoord dat het daar heel mooi is.’

‘Ik kan niet wachten!’

‘Is er ook een meneer Radcliffe?’

‘Ze proberen Colin Firth te krijgen.’

Holly kreunde. ‘Je neemt me in de maling! Ik wil jouw leven!’

Nicola lachte. ‘Waarom kom je niet naar me toe? Je bent van harte welkom. We beginnen midden november met draaien.’

‘Ik kan de galerie niet alleen laten.’

Nicola wist dat Holly de galerie niet alleen wílde laten. Hoewel Holly af en toe het gevoel had dat ze in een sleur zat, was ze er meestal heel tevreden mee dat ze een huismus was. Zelfs hun tochtje naar kamp Catoctin had haar een ongemakkelijk gevoel gegeven.

‘Het aanbod blijft gelden,’ zei Nicola en ze meende het. ‘Altijd.’

Nadat ze hadden opgehangen, ging Nicola naar de badkamer en keek naar haar spiegelbeeld. Dat had ze de laatste tijd niet vaak gedaan omdat ze altijd bang was voor wat ze te zien kreeg. Ze had zoveel belang gehecht aan elk beeld dat de spiegel haar had getoond, dat het bijna niet meer uitmaakte wat ze zag, omdat het haar altijd een onwerkelijk gevoel gaf.

Verrassend genoeg was dat dit keer niet zo.

Het gezicht dat terugkeek was niet dat van het meisje dat ze was geweest toen Holly en zij elkaar hadden ontmoet, en was niet het gezicht van de enthousiaste jonge actrice die de hoofdrol in Duet had gekregen. Het was godzijdank ook niet het merkloze in Hollywood zo populaire barbiegezicht dat het een paar maanden geleden was geweest.

In plaats daarvan had ze het gezicht dat ze verdiende, zoals ze dat zo mooi zeggen. Ze had de rimpels eerlijk verdiend, zowel de lachrimpels als de fronslijnen. Ze wist niet zeker of ze daar iets aan wilde doen. Het huilen om waardeloze vriendjes, verloren rollen en allerlei andere nare dingen in haar verleden hadden haar gemaakt tot wie ze nu was, en al die gevoelens waren in de intensiteit van haar spel gaan zitten.

Ze was trots op de lachrimpels. Vivi zei altijd dat iedereen die voldoende glimlachte om lachrimpels te hebben echt iets had om over te lachen. Het was typisch een opmerking voor haar oma, maar het was waar. Nicola had het nooit meer gewaardeerd dan vandaag.

De ogen had ze van haar vader. Die zou ze de rest van haar leven zien, elke keer dat ze in de spiegel keek. De jukbeenderen en het haar had ze van haar moeder en als er later grijze strepen in zouden zitten, zag het er hetzelfde uit als het haar dat haar moeder nu had. Het gaf haar een warm gevoel te beseffen dat ze elke dag zoveel persoonlijke geschiedenis met zich meedroeg.

Die persoonlijke geschiedenis had haar gebracht tot het punt waar ze zich nu bevond – aan het begin van een opwindend nieuw hoofdstuk in haar leven – en alles wat ze in de toekomst zou meemaken.

Ze zou het nooit meer vanzelfsprekend vinden.

==

Holly was blij voor Nicola, dat was ze echt. Toch was ze op hetzelfde moment jaloers op Nicola’s glamourleven, ook al zou ze dat zelf niet de hele tijd willen. Het was leuk om een tijdje op een andere plek te zijn, als je daarna maar weer veilig in je eigen leven landde.

Holly had zo lang veilig in haar eigen leven gezeten dat ze niet wist hoe ze iets anders moest doen.

Met Randy had ze die cyclus verbroken. En het terughalen van de ring en de ketting van Lexi Henderson was een persoonlijke triomf voor haar geweest, vooral omdat ze zelf in de boom was geklommen in plaats van beneden te wachten terwijl Nicola dat deed.

Dat was een goede metafoor voor hun vriendschap, dacht Holly. Zij was altijd geaard geweest, terwijl Nicola beweging wilde. Het was heel opwindend geweest om een keer degene te zijn die in een boom klom, ook al had ze geen keus gehad. Ze wilde tenslotte proberen het onrecht dat ze Lexi hadden aangedaan goed te maken. Helaas was dat anders gelopen dan ze had verwacht. Ze had het voor Lexi gedaan en omdat het haar morele plicht was. Als het alleen voor zichzelf was geweest, had ze dan iets gedaan wat zo riskant was?

Uiteindelijk had het Holly financieel voordeel opgeleverd – Lexi had erin toegestemd haar Jordan-schilderijen in de Macomb Galerie te verkopen – maar toch was ze nog steeds niet tevreden.

Het was één ding om zich te realiseren dat ze bijna haar hele leven ontevreden over zichzelf was geweest, wat in eerste instantie was gebaseerd op de manier waarop jongens zich tegenover haar gedroegen, maar het besef wiste de jaren van matige eigenwaarde niet weg.

Ze was het niet eens met de stelling uit de psychologie dat het probleem verdween als je je realiseerde wat de wortel van het probleem was.

Ze moest iets doen.

Iets drastisch.

Iets wat haar leven zou veranderen en wat ze niet ongedaan kon maken.

En ze wist precies wat dat was.

==

Het was een geheim dat ze zou meenemen in haar graf.

Ze zou het nooit aan iemand kunnen vertellen.

Wat zouden ze denken? Iedereen die ze kende zou geschokt zijn. De meesten zouden waarschijnlijk denken dat ze gek geworden was. Sommigen zouden misschien zelfs zo bezorgd zijn dat ze erop aandrongen dat ze hulp zocht.

Holly wist echter absoluut zeker dat het geen vergissing was.

Ze stuurde haar auto door de bochten van Seven Locks Road en keek naar de straatnaambordjes als de koplampen ze verlichtten. Carteret Road. English Way. Dwight Drive. Cindy Lane. Ze slikte moeizaam. Ze wist dat ze dichter in de buurt van haar eindbestemming kwam en dat ze op het punt stond iets te doen wat ze niet ongedaan kon maken.

Het kon haar niet schelen, of liever gezegd, ze koos ervoor dat het haar niet kon schelen. Ze kon het zich niet langer permitteren zich druk te maken om wat goed of fout was, en vooral om wat andere mensen dachten.

Dit was haar bevrijding.

Vanavond werd ze een ander mens.

Ze reed River Road in en zag de afgelegen landweg waarnaar ze op zoek was bijna meteen.

Ze ging langzamer rijden en deed haar grote licht aan.

Ik kan dit, zei ze tegen zichzelf.

Haar mond was droog, haar hart bonkte, haar handen waren koud en klam, en hoewel ze ze in het donker niet kon zien, wist ze dat ze het stuur zo stevig omklemde dat ze eruitzagen als spookhanden.

Even later arriveerde ze bij het huis.

Ze parkeerde de auto, haalde de sleutel uit het slot en bleef even in het donker zitten om zichzelf te dwingen dit te doen, om ermee door te gaan.

Het zou zo gemakkelijk zijn om de motor weer te starten en weg te rijden. Ze was maar een paar kilometer van Starbucks verwijderd. Als ze wilde, kon ze over tien minuten in de vertrouwde sfeer van de koffiezaak zitten, ontspannen nippend aan een warme chocolademelk, in de wetenschap dat niemand iets over haar wist waarmee ze gechanteerd kon worden.

Natuurlijk was het vergezocht dat ze zich zorgen maakte over chantage, alleen al omdat niemand waarschijnlijk ooit zou weten dat zij het was.

Haar mobiel ging, waar ze zo van schrok dat ze een gil gaf. Ze haalde hem uit haar tas en klapte hem open. ‘Hallo?’ vroeg ze ademloos.

‘Willands agent belde om te zeggen dat de contracten niet kloppen,’ zei Lacy. ‘Hij zei dat ze niet meer dan twintig procent commissie bieden.’

Holly liet zich dankbaar voor een moment normaliteit tegen de rugleuning vallen. ‘Ik kan me niet herinneren dat we het daarover hebben gehad.’

‘Betekent dat dat je het je niet herinnert of dat jullie er niet over hebben gesproken?’

‘Het betekent...’ Ze legde een hand op haar hart, dat razendsnel klopte. ‘Ik weet het niet. Hij kan gelijk hebben.’

‘Dat is minder commissie dan we van alle anderen krijgen.’

‘Ik weet het, maar hij verkoopt goed en dat gaat nog meer worden nu hij is gevraagd voor het tuinfeest in Disney World volgend voorjaar.’

‘Wat wil je dat ik doe?’

‘Als je de contracten opstelt teken ik ze vanavond, en dan kunnen we ze morgen met een koerier versturen.’

‘Oké.’ Lacy klonk weifelend. ‘Ik hoop alleen dat niemand anders er lucht van krijgt hoe gemakkelijk je te bepraten bent om met een lagere commissie genoegen te nemen.’

‘Ik ben helemaal niet gemakkelijk te bepraten,’ snauwde Holly. ‘Ik heb gewoon andere dingen aan mijn hoofd.’

‘Toch niet weer die klootzak!’

Niet weer, maar nog steeds. En niet alleen die klootzak, maar alle klootzakken met wie ze ooit te maken had gehad. Elke klootzak die haar het gevoel had gegeven dat ze inferieur of onwaardig of dik of wanhopig of lelijk was.

Randy symboliseerde hen allemaal, maar dat zou niet lang meer duren. Haar leven ging veranderen. ‘Luister, ik heb nu geen tijd om te praten. Ik moet iets doen. Ik spreek je later, oké?’

‘Wacht even, Holly. De manier waarop je klinkt bevalt me niet. Is alles goed met je?’

‘Ja, prima.’

‘Weet je dat zeker?’

Holly lachte even humorloos. Haar zenuwen begonnen op te spelen. ‘Ja, ik weet het zeker. Ga stappen, Lacy. Geniet. Ik zie je later.’

‘Goed, maar je weet toch dat je met me kunt praten als dat nodig is? Over alles.’

Holly knikte in het donker. ‘Ja, dat weet ik. En dat waardeer ik. Als je de contracten neerlegt onderteken ik ze vanavond.’

‘Oké, oké. Bel me als je nog iets wilt gaan drinken of zo.’

‘Dat doe ik.’ Ze beloofde het wel, maar ze wist dat ze het niet zou doen.

Ze klapte haar telefoon dicht, stopte hem in haar tas en schoof haar tas onder de stoel. Die had ze vanavond niet nodig.

Ze stapte uit en zocht de automatische vergrendeling op haar sleutel. Hoewel ze maar een paar meter van River Road af was, was het bos dicht en stil, op het geluid van de krekels na. Vuurvliegjes vlogen tot diep in het struikgewas en ze had een vage herinnering van ‘spook op de begraafplaats’ spelen in de achtertuin van haar ouders toen ze een kind was.

Het was een troostende gedachte en ze besloot hem vast te houden. Ze liep over het aarden pad naar de deur van het kleine huis in het bos. Met een laatste diepe ademhaling hief ze haar trillende hand op, aarzelde en klopte op de deur.

Er gebeurde niets.

Hij móést er zijn.

Ze klopte weer.

Dit keer hoorde ze voetstappen aan de andere kant van de deur naderen en een stem zei: ‘Kom maar binnen.’ De deur ging open en daar stond hij. ‘Ik dacht dat je misschien niet zou komen.’

Ze spreidde haar armen uit. ‘Hier ben ik.’

‘Geweldig. Daar ben ik heel blij om. Loop je mee?’ Hij liep voor haar uit door een gang en stopte bij een kamer vol kleren, paspoponderdelen, muziekinstrumenten en andere rekwisieten. ‘Je kunt je hier verkleden en naar de achterkamer komen als je klaar bent.’

Ze vroeg zich af of Jenna Jameson of een van de andere pornoactrices zich net zo voelde.

Ze merkte nauwelijks hoe onregelmatig haar ademhaling was toen ze uit haar katoenen jurk glipte en een van de badjassen die klaar hingen aantrok. Ze vroeg zich heel even af of ze haar ondergoed zou aanhouden, maar dat was stom. Hij zou zeggen dat ze alles moest uittrekken.

Daarom was ze tenslotte hier. Ze moest meteen aan het idee gewend raken, anders kon ze beter weggaan. Ze was echter absoluut niet van plan om te vertrekken.

Nu ze zover was gekomen, zou ze doorzetten.

Ze duwde de deur open en liep aarzelend door de gang in de richting die hij had aangewezen.

Dit was doodeng.

Ze was in haar hele leven nog nooit zo bang geweest.

Stel dat hij zag dat ze trilde. Zou hij dan zeggen dat hij niet met haar kon werken?

Ze wist echter dat ze het zich absoluut niet kon veroorloven om dit te verpesten. Op de een of andere manier, en het maakte niet langer uit waarom, had ze het in haar hoofd gezet dat dit haar laatste kans was.

Haar énige kans.

‘Daar ben je. Kom hier maar naartoe, op het podium. Zo is het goed. Ik hoop dat de lampen niet te warm voor je zijn. Ik kan een ventilator pakken als je dat wilt, maar dan moeten we hem zachtjes aanzetten.’

‘Het is goed zo,’ zei ze met een hese stem. Ze schraapte haar keel. ‘Ik denk dat ik het prettiger vind als het warm is.’

Hij knikte. ‘Heel goed. Jij bent de baas, Holly. Dus... als je er klaar voor bent...’ Hij ging zitten en keek verwachtingsvol naar haar.

Ze slikte hoorbaar.

Een...

Ze maakte de ceintuur van de dunne zijden badjas los.

Twee...

Ze liet hem van haar schouders glijden, terwijl ze probeerde adem te halen, probeerde niet te vallen, probeerde niet te gillen of te huilen of weg te rennen.

Drie.

De badjas viel op de grond.

En... het was niet zo erg.

‘Je mag achterover gaan liggen in de stoel, met je rechterheup een stukje naar achteren,’ zei Guy terwijl hij als een dirigent met zijn kwast zwaaide.

Ze ging op de stoel zitten. Het gekreukte fluweel was zacht. Het was een troostend gevoel, een beetje alsof je op een verwarmde massagetafel lag. Ze volgde zijn instructies; ze bewoog haar arm deze kant op, haar linkerbeen die kant op, haar kin omhoog en sloot haar ogen half.

Het duurde niet lang voordat ze besefte en ook geloofde dat ze een rekwisiet was, niet meer of minder seksueel voor de schilder dan de fietsband die ze had gezien in de kamer waar ze zich had verkleed.

‘Je moet het tegen me zeggen als je wilt pauzeren,’ zei Guy terwijl hij haar enkels bestudeerde.

Ze kon zijn blik voelen alsof het een schijnwerper was.

‘Ik kan de hele nacht doorwerken en mijn modellen klagen vaak dat ik vergeet ze pauzes aan te bieden. Wat ik tegen hen zeg, en dus ook tegen jou, is dat ik niet helderziend ben. Als je wilt opstaan, je uitrekken, naar het toilet gaan of een koekje eten, geef me dan even de tijd, oké?’ Als hij praatte keek hij niet in haar ogen. Zijn blik gleed over haar lichaam en zijn hand bewoog snel over het doek. Ze wist dat hij haar eerst in amber zou schetsen. Het was een techniek die ze eerder had gezien. Zodra hij de eerste schets klaar had, mocht ze bewegen, maar eerder niet.

Het was interessant dat ze er geen behoefte aan had om te bewegen. Al haar impulsen – wegrennen, naar huis gaan, een excuus bedenken en nooit meer terugkomen – verdwenen als sneeuw voor de zon op het moment dat ze de badjas had laten vallen.

Net als ze had gehoopt, gold dat ook voor haar verlegenheid.

En hoewel de enige persoon die op dit moment naar haar keek haar duidelijk niet als een geheel zag, maar één schaduw en één ronding per keer waarnam, voelde ze zich voor het eerst in haar leven echt mooi.

En vrij.

Ter nagedachtenis aan een generatie die voorbij maar niet vergeten is: Judge Craig Starbuck Atkins, Margaret Denty Atkins, John Anthony McShulskis, Helen Dargis McShulskis, Capt. Emory C. Smith, Dorthlyn Smith, Barr V. Washburn, Bernice Washburn, en Col. James A. Stewart.

==

Ook voor Gregg Lyon; hij weet waarom.

Dankwoord

==

Het leuke aan dankwoorden in boeken is dat het een coole manier is om mensen te bedanken voor allerlei dingen, ongeacht of dat iets met het boek te maken heeft.

Wat betreft het boek, ik wil graag zoals altijd Jennifer Enderlin, Meg Ruley en Annelise Robey bedanken, speciaal voor dit boek; en in het algemeen wil ik Marsha Nuccio, Mary Blayney, Annie Jones, Elaine Fox, John Harbison en Mimi Elias bedanken voor hun steun voor mijn werk en voor mij als schrijfster.

En voor verschillende dingen van lang geleden die niets met mijn werk te maken hebben dank ik Cinda O’Brien, Lucinda Oliver Denton, Peter G. Nash, Diane Nash, Tammy Nash, Kim Nash Amori, Dana Carmel en Amy Bowes.